"Βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό μεταίχμιο"

Αρθρο του Ηλία Βαλάρη (εκδότη της εφημερίδας "Κερκυραική Αποψη)"

Μπορεί οι εκλογές να ανέδειξαν νέα κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βρήκαμε και πυξίδα για να προχωρήσει η άσκηση της πολιτικής στη χώρα μας! Από τη μια λοιπόν στο κυβερνητικό στρατόπεδο δίνουν -όπως ισχυρίζονται τουλάχιστον- τη μάχη κατά του βαθιού ΠΑΣΟΚ και του κομματικού κράτους, αλλά μέχρι σήμερα βρισκόμαστε στο αβαθές των κυβερνητικών χειρισμών. Ενώ από την άλλη μεριά, στην αξιωματική αντιπολίτευση δίνουν τη μάχη όπως φαίνεται στα χαρακώματα της ιδεολογικής αναγέννησης, αλλά κι αυτοί φαίνεται ότι βρίσκονται μπλεγμένοι στους ελιγμούς της ιστορίας.
Ουσιαστικά πέρα από τις κινήσεις εντυπωσιασμού που επιχειρεί η κυβέρνηση και τον «εμφύλιο» που διεξάγεται στη ΝΔ ουδέν νεώτερον υπάρχει. Όσο μάλιστα περνά κι ο καιρός τόσο επιδεινώνεται η κατάσταση, μια και ξεφτά σταδιακά και το άρωμα ανανέωσης που είχαν προσφέρει η πρωτοποριακές αρχικές θέσεις του νέου Πρωθυπουργού.
Έτσι λοιπόν είμαστε ανάμεσα σε μια σφύρα κυβερνητικής αργοπορίας και ενός άκμονος ιδεολογικής σύγχυσης στην αντιπολίτευση. Βάλτε και τα προβλήματα που προκύπτουν και στα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης και θα βγάλετε μια καλή σούμα ελλείμματος πολιτικής στη χώρα μας.
Είναι άλλωστε εξαιρετικά εμφανές ότι όλοι βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού πατώντας σε ένα μεταίχμιο αλλαγών, που προς στιγμήν φαίνεται ότι δεν δύνανται να διαχειριστούν. Για παράδειγμα το ΚΚΕ ζει το δράμα της απαξίωσης της ιδεολογίας του και βλέπει τον μαρξισμό να θέλγει, ολοένα και περισσότερο κόσμο, ενώ η ηγεσία του εκφράζεται πλέον υστερικά, αναφορικά με την πτώση του ανατολικού μπλοκ, αναζητώντας δικαιολογίες για να υποστηρίξει το επιχείρημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει με τον τρόμο της "αναρχικής" του παράδοσης και του εφιάλτη της επαναστατικής παρεκτροπής του, το 2008, όπου και του στοίχισε δραματικά σε ποσοστά και αξιοπιστία, το ΛΑΟΣ τρέμει τη δεξιά στροφή του Σαμαρά και ενοχλείται από τις κορώνες διεκδίκησης της καθαρότητας του δεξιού διακυβεύματος και οι Οικολόγοι παλινδρομούν μεταξύ της αριστερής τους απομόνωσης και της αναγκαιότητας να εξελιχθούν από κίνημα διαμαρτυρίας σε παράταξη πολιτικού λόγου και κοινωνικής παρέμβασης.
Βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο, είτε το αναγνωρίσουν είτε όχι οι πολιτικοί παράγοντες. Μπορεί λοιπόν όλοι να ονειρεύονται καθαρότητα ιδεολογικών ταυτοτήτων, εξαιτίας τους άγχους του κόσμου που αλλάζει ταχύτατα, μπορεί να τρομάζουν από την πίεση της κοινωνίας για νέες λύσεις και νέες πολιτικές πλατφόρμες, αλλά η λύση προφανώς δεν είναι η εσωστρέφει! Χαριτολογώντας θα πρότεινα στα πολιτικά κόμματα, από τη στιγμή που δεν μπορούν να αποφύγουν το πικρό ποτήρι των αλλαγών και της αναθεώρησης πολλών θεσφάτων, ας καθίσουν να απολαύσουν τη γέννηση νέων ιδεών και νέων πολιτικών συνιστωσών.
Βέβαια για τους σχηματισμούς αυτό σημαίνει πολιτικός εφιάλτης.
Σκεφτείτε το ΠΑΣΟΚ, που περίμενε να δικαιωθεί με ένα ακόμα ρεσάλτο στην εξουσία, πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτεί, ότι το πανηγύρι τελείωσε. Φανταστείτε πόσο δύσκολο για τους ακραιφνής δεξιούς να πρέπει να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα του κοινωνισμού ως συνιστώσα του μεσαίου χώρου, δηλαδή να αποδεχτούν αυτούς που μεταξύ τους, κράζουν ως κομουνιστές! Υπολογίστε ακόμα το άγχος του ΚΚΕ, που πρέπει να δικαιολογήσει ουσιαστικά πλέον την κατάρρευση του ιδεολογικού τους συστήματος, απέναντι σε μια οικονομία που οφείλει να αλλάξει. Σκεφτείτε το άγχος του ΣΥΡΙΖΑ που επένδυσε στην έκφραση του περιθωρίου, για να δικαιολογήσει τις επαναστατικές του δάφνες, αλλά διαπίστωσε ότι ο κόσμος αρνείται την υποκρισία του αναρχισμού και καταδίκασε τον εκβιαστικό μηδενισμό ως ιδεολογία.
Και βέβαια, δείτε πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει πολιτική και να περάσει από τον συγκαλυμμένο αριστερισμό στην κοινωνία της πολιτικής οικολογίας, το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων, όταν η αριστερή του συνιστώσα διαπίστωσε ότι οι Πράσινοι πλέον εκφράζουν ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά τμήματα, υποχρεώνοντας να μετατραπούν από καταφύγιο απογοητευμένων αριστεριστών σε κίνημα ελευθέρων πολιτών.
Είναι προφανές ότι έστω και με καθυστέρηση, η ελληνική πολιτική θα οδηγηθεί σε έξοδο από την εφηβεία της και θα ωριμάσει πολιτικά όσο και ιδεολογικά. Φαίνεται ότι η οικονομική κρίση επιταχύνει τις διαδικασίες και όσοι δεν μπορέσουν να ακολουθήσουν γρήγορα θα αποτελέσουν μια περιθωριακή μειοψηφία πολιτικών αρχαιοτήτων.